Sezon z kijami uważam za rozpoczęty:)

***Serdecznie dziękuję za wszystkie wspaniałe życzenia które od Was otrzymałam, za to że wpadacie  do mojego małego Kuferka  zostawiając miły ślad swej  bytności. Buziolki.***

Przedświąteczna bieganina, później biesiadowanie aż w końcu organizm sam zaczął krzyczeć że ma dość obżarstwa i chce zwiększonego ruchu. Mężuś pewnie odczuł tą samą potrzebę bo wymyślił świetną wycieczkę.
/ tu nie ukrywam zdziwienia bo zdecydowanie większym jest miłośnikiem sportu w tv niż tego w aktywnej formie./
Pojechaliśmy pociągiem do Ustronia Zdroju, a stamtąd piechotką z kijami wzdłuż wałów Wisły. Łącznie z dojściem na PKP trasa  wyszła na 13.5 km. Przyznajcie same jak na pierwsze pozimowe chodzenie to odległość  pokonaliśmy całkiem słuszną:)  Dodatkowa radość to towarzystwo córci która niestety tylko na święta zawitała w domciu i już jutro wraca do Szczecina.
Poniżej fotorelacja z naszego wypadu i mężuś spożywający swoją nagrodę za wytrwałość. Może niezbyt sportowe to podejście, ale zważywszy na problemy z kręgosłupem mojego Stasia to myślę że zgoda  na jedno piwo tylko mi  pożytek przyniosła bo nie dość że   miałąm miłe towarzystwo to moje męskie Słoneczko  po tylu godzinach siedzenia  za kierownicą czy przed tv wreszcie aktywnego ruchu zaznaje:)

Wyruszamy pociągiem do Ustronia, czuję się jak dziecko na pierwszej wycieczce ale chyba wszystko przez to ze bardzo dawno nie jeździłam pociągiem, a ten na dodatek czysty, ładny, pachnący!

Ostatni przegląd techniczny:) Ustalamy długość kijów.

Nadzór nad pracami pełni córcia Michasia :)

Obliczyłam trasę którą mamy pokonać- hihihi chyba ktoś się przeraził :) i  ktoś nie dowierza:)

Jeszcze tylko Ustrońskie " widoczki" szkoda że fotka ciemna bo pięknie tam było, budy ze skórami i wyrobami kaletniczymi z naszego regionu, wiele ciekawych pamiątek rękodzielniczych i niestety nie mało bubli seryjnych ale na szczęście gubią się między wartościowymi rzeczami.

Na trasie niespodzianka - białe fiołki odważnie przebiły się przez suche trawy i małe gałązki

Kwiaty być może nie są zbyt dobrze widoczne na fotce lecz w naturze normalnie intensywnością barwy przyciągały do siebie z daleka. Ta czysta woda w tle to nasza królowa Wisła. Teraz jeszcze czysta, wspaniale spieniona na wodospadach- do czasu gdy spragnieni " turyści" zechcą latem skorzystać z jej uroków.

Już prawie na miejscu. Nagroda dla dzielnego mężusia za wytrwałość i walkę ze swymi słabościami krzyżowo- lędźwiowymi :)

Dziś pracując w ogrodzie zachwycałam się naszymi widokami. Wystarczy podnieść głowę by widzieć ośnieżone szczyty gór, a pod nogami mam soczystą zielona trawę i pięknie, wdzięczące się do słonka narcyzy, żonkile, hiacynty. Nawet kilka  odważnych tulipanów rozchyliło już swe kielichy. I gdy tak stoję, patrze  na to co mnie otacza, słucham jak kot kłóci się ze szpakami i kosami- wiem że jestem szczęśliwa i wszystkie problemy przynajmniej na tą krótką chwilę rozwiał wiosenny wiatr- czego i Wam z całego serca życzę.